شرکت‌های خودروسازی ژاپنی همیشه در بخش طراحی، به ابتکار و روش‌های غیرمعمول شهرت داشته‌اند. البته، این شهرت بیشتر به چند دهه‌ی اخیر مربوط است و درواقع، داستان اوج‌گرفتن ژاپنی‌ها در خودروسازی تاحدودی مشابه شرکت‌های چینی امروز بوده است.

در اواخر دهه‌ی ۱۹۶۰، بیشتر خودروسازان بزرگ ژاپنی برای پیداکردن بازارشان، محصولاتی با طراحی مشابه مدل‌های آمریکایی و اروپایی تولید می‌کردند. البته، طراحی ژاپنی چیزی بیشتر از شباهت ملموس نبود که خودروساز هم به آن اعتراف می‌کرد و با کپی‌کاری چند سال گذشته‌ی چینی‌ها متفاوت است. در هر صورت، صنعت خودروسازی ژاپن چند سال بعد مستقل شد و در دهه‌ی ۱۹۸۰، ژاپنی‌ها با طراحی جدید و منحصربه‌فرد برندشان از راه رسیدند. برنامه‌ی استقلال طراحی خودروهای ژاپنی در دهه‌ی ۱۹۹۰ به اوج رسید که امروز این مجموعه‌ به‌عنوان بخشی از ارزشمندترین محصولات گذشته یاد شود.

در این مقاله، به دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰  ژاپن سفر می‌کنیم و به زمان حاضر می‌رسیم تا عجیب‌ترین و متفاوت‌ترین طراحی‌های خودروسازی این کشور را در آن دوران بررسی کنیم.

سوبارو XT

محصول سال ۱۹۸۵

سوبارو مدل XT را با هدف اصلی واردشدن به بازار خودروهای لوکس و فاصله‌گرفتن از شهرت برندی اقتصادی تولید کرد. قطعا اولین نکته‌ای که برای قضاوت خودرو لوکس بین مردم در نظر گرفته می‌شود، طراحی است؛ به‌ همین دلیل، تیم طراحی سوبارو کوپه‌ی لوکس کاملا متفاوتی خلق کرد. در طراحی بدنه، تمام خطوط و پنل‌ها با زوایه‌های تند و برجسته همراه شده‌ و XT پس از گذراندن چند دوره آزمایش در تونل باد، به طراحی جالب و آیرودینامیک رسیده بود. دستگیره‌ درها و برف‌پاک‌کن بزرگ و اسپویلر همه با تمرکز بر طراحی متفاوت و کاهش مقاومت هوا طراحی شدند. شاید در بدنه مشخص نباشد؛ اما به‌محض دیدن کابین XT الهام‌گیری از طراحی جت‌های جنگنده‌ی در خودرو جالب سوبارو کاملا واضح است. دکمه‌های کنترل چراغ‌ها و سیستم تهویه و برف‌پاک‌کن مشابه هواپیماطراحی شده‌اند و دسته‌دنده‌ هم شکل جوی‌استیک دارد.

شکل فرمان و طراحی داشبورد هم متفاوت و یادآور هوایپما هستند. سوبارو XT به پیشرانه‌‌های چهارسیلندر ۱.۸ لیتری تنفس‌طبیعی و توربوشارژ با قدرت‌های ۹۷ و ۱۱۲ اسب‌بخار مجهز بود و از ویژگی‌های متفاوتی در کلاس خودروهای کوچک مثل سیستم تعلیق با قابلیت تنظیم، پنل پشت فرمان دیجیتال، قاب مخفی‌کننده‌ی دستگیره‌ی درها و یک برف پاک‌کن برای شیشه‌ی جلو استفاده می‌کرد.

مدل مفهومی تویوتا FXV

محصول سال ۱۹۸۵

از سال ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۹، تویوتا چند مدل مفهومی جالب رونمایی کرد. مدل FXV، به‌معنی خودرو آزمایشی آینده (Future eXperimental Vehicle)، سال ۱۹۸۵ در نمایشگاه توکیو معرفی شد و پیش‌نمایشی از خودروهای خانوادگی تویوتا در قرن بیست‌و‌یکم بود. این سدان جذاب که در عقب بدنه‌اش و پشت چرخ‌ها پیشرانه‌ی دولیتری مجهز به توربوشارژ و سوپرشارژ داشت، در بخش تجهیزات رفاهی پیش‌بینی دقیقی از آینده بود. برای مثال، تویوتا FXV از قابلیت نمایش سرعت حرکت روی شیشه (HUD) استفاده می‌کرد و روی داشبورد صفحه‌ی لمسی وجود داشت و سرنشینان می‌توانستند برخی تجهیزات رفاهی خودرو مثل سیستم تهویه و تعلیق و پخش‌کننده‌ی CD را با این بخش کنترل کنند. طراحی بدنه به‌گونه‌ای بود که FXV را مثل خودروهای سوپراسپرت، اما با چهار در نمایش می‌داد. همچنین، طول بخش جلو بسیار کم بود و به‌لطف وجود شیشه‌های بزرگ کابین، بسیار جادار حس می‌شد و در بخش عقب نیز، دریچه‌های جانبی هوا توجه هر بیننده‌ای را جلب می‌کرد. از جالب‌ترین قسمت‌های بدنه‌ی تویوتا FXV چراغ‌های جلو محسوب می‌شد که به‌شکل نواری باریک و مخفی‌شونده طراحی شده بود.

مدل مفهومی نیسان بوگا

محصول سال ۱۹۸۹

به‌نظر می‌رسد ایده‌ی اصلی طراحان نیسان برای مدل بوگا (Boga)، طراحی خودرویی چندمنظوره و جادار بود که به ون شباهت نداشته باشد. مدل مفهومی بوگا در نمایشگاه خودرو توکیو سال ۱۹۸۹ به‌عنوان مدلی جدید برای حمل‌و‌نقل شهری در دهه‌ی ۱۹۹۰ رونمایی شد. ترکیب سقف بسیار بلند و شیشه‌های بزرگ، فضای داخلی جاداری ایجاد کرد که دید سرنشینان به بیرون از خودرو گسترده‌تر از هر مدل دیگر بود. صندلی‌های بوگا دقیقا مشابه مبل راحتی بودند و راننده‌ی این مدل مفهومی هم با داشبورد تمام‌دیجیتال روبه‌رو می‌شد. مانند تمام خودروهای مفهومی، نیسان بوگا هم به چند ویژگی برجسته و جلوتر از زمان خودش مجهز بود؛ مثلا برای بازکردن درها، سرنشینان می‌توانستند از حسگر اثرانگشت استفاده کنند. این فناوری امروز در بسیاری از تلفن‌های همراه هوشمند استفاده می‌شود؛ ولی هنوز در خودروسازی برجسته وجود ندارد.

نیسان اس-کارگو

محصول سال ۱۹۸۹

ون کوچک نیسان اس-کارگو (S-Cargo) نسخه‌ی ژاپنی از سیتروئن 2CV کلاسیک است. در تمام بخش‌های بدنه اس-کارگو، از چراغ‌های برآمده و دایره‌ای‌شکل تا گل‌گیرهای بزرگ و پنجره‌ی دوتکه یادآور محصول قدیمی فرانسوی‌ها است. حتی نام این ون هم که به Small Cargo اشاره می‌کند، با الهام از لقب معروف escargot سیتروئن 2CV به‌معنی «حلزون» انتخاب شده است. جالب است در دو سال، هشت‌هزار دستگاه از این ون کوچک و فانتری‌مانند براساس پلتفرم نیسان سانی یا سنترا تولید شد. نیسان اس-کارگو با وزنی کمتر از ۹۷۰ کیلوگرم و ۳,۴۸۰ میلی‌متر طول بدنه از پیشرانه‌ی چهارسیلندر ۱.۵ لیتری و جعبه‌دنده‌ی سه‌سرعته خودکار استفاده می‌کرد.

میتسوبیشی مینیکا توپو

محصول سال ۱۹۹۰

میتسوبیشی پس از بررسی ظرفیت بازار خودروهای تفریحی کوچک، مدلی جذاب تولید کرد که با قوانین کلاس کِی (Kei) مخصوص ژاپن نیز سازگار باشد. مینیکا توپو (Minica Toppo) مدل کوچک‌تر و ارزان‌تر از دلیکا (Delica)، ون معروف میتسوبیشی است که بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۴ عرضه شد. این مدل با نام مینیکا در کلاس خودروهای کِی ژاپنی تولید شده بود؛ اما نسخه‌ی توپو با سقف بسیار بلندتر از نمونه‌ی استاندارد متمایز می‌شد. درکنار مدل‌های سه سیلندر ۶۵۷ سی‌سی و چهار سیلندر ۶۵۹ سی‌سی، میتسوبیشی نسخه‌‌های تاون‌بی (Town Bee) و توپو بی‌جی (Toppo BJ) را هم براساس مینیکا تولید کرد که با طراحی کلاسیک همراه بودند. نسل جدید این ون کوچک ژاپنی سال ۲۰۰۸ با کد توپو تولید شد؛ ولی میتسوبیشی eK جایگزین مدرن مینیکا است.

تویوتا سِرا

محصول سال ۱۹۹۰

مدل AXV-II یکی از خودروهای مفهومی دهه‌ی ۱۹۸۰ تویوتا بود که شکل‌گیری محصولی جدید و متفاوت از این شرکت در دهه‌ی ۱۹۹۰ را پایه‌گذاری کرد. سال ۱۹۹۰، تویوتا کوپه‌ی هاچ‌بک سرا (Sera) را با ظرفیت کابین ۲+۲ رونمایی کرد که شباهت بسیاری به مدل مفهومی AXV-II داشت. تویوتا سرا از پیشرانه‌ی چهار سیلندر ۱.۵ لیتری سری E استفاده می‌کرد که قوای محرکه‌‌ای معمولی است؛ اما در بخش طراحی بدنه و فضای داخلی در کلاس سوپراسپرت‌ها قرار می‌گرفت. طرح کابین خلبانی فضای داخلی درکنار درهایی که به حالت پروانه‌ای بازوبسته می‌شدند، تویوتا سرا را کوپه‌ای خاص دربرابر دیگر خوروها نشان می‌داد. گوردن موری در طراحی و تولید درهای پروانه‌ای سوپراسپرت مک‌لارن F1، از تویوتا سرا الهام گرفت و پیش‌از‌این هم، تنها آلفارومئو استراداله کلاسیک از طرحی مشابه خودروساز ژاپنی استفاده می‌کرد.

سوبارو SVX

محصول سال ۱۹۹۱

پس از تولید XT، سوبارو برای جایگزینی این مدل با کد SVX به‌معنی خودرو ایکس سوبارو (Subaru Vehicle X) و تولید محصولی جدید و پرچم‌دار با استودیو مشهور ایتال‌دیزاین (ItalDesign) همکاری کرد. ژاپنی‌ها سفارش طراحی خاص و جذابی به جورجتو جوجارو داده بودند و جوجارو با الهام از جت و هواپیما، SVX را با طرح پنجره‌های دوگانه مجهز کرد. درواقع، شیشه‌ی پنجره‌ها تا بالاتر از ستون A بدنه ادامه پیدا می‌کرد و علاوه‌بر افزایش وسعت دید سرنشینان به بیرون، حالتی مشابه کابین هواپیما داشت.

سوبارو در حالی طرح مفهومی SVX را در نمایشگاه توکیو سال ۱۹۸۹ رونمایی کرد که واکنش‌ها به طراحی جوجارو و SVX مثبت بود. بنابراین، خودروساز ژاپنی دو سال بعد مدل نهایی را با پیشرانه‌ی ۶ سیلندر خطی ۳.۳ لیتری و ۲۳۱ اسب‌بخار قدرت تولید کرد. مقام‌های سوبارو برنامه‌ی تولید مدل شوتینگ بریک از SVX را هم در نظر گفته بودند. درواقع، مدل مفهومی SVX شوتینگ بریک در نسخه‌های دو و چهاردر، سال‌های ۱۹۹۱ و ۱۹۹۲ در چند نمایشگاه و رویداد به‌نمایش گذاشته شد؛ اما درنهایت تولید نشد.

مدل مفهومی میتسوبیشی HSR-V

محصول سال ۱۹۹۵

میتسوبیشی در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، مجموعه‌ای از مدل‌های مفهومی جالب را در قالب پروژه‌ی تحقیقاتی خودروهای بسیار پیچیده و هوشمند (Highly Sophisticated-transport Research) تولید کرد. درمجموع، ۶ مدل مفهومی از این پروژه بین سال‌های ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۷ رونمایی شد که نام‌گذاری‌شان براساس عددنویسی رومی از I تا VI ادامه یافت. مدل‌های اول تا چهارم میتسوبیشی HSV ازنظر طراحی بدنه به انواع خودروهای کوپه‌ شباهت داشتند؛ اما در بخش فنی و قوای محرکه مثل سیستم برق یکپارچه، حالت‌های رانندگی هوشمند، آیرودینامیک، کوچک‌ترین پیشرانه‌ی V6 تولیدی جهان و سیستم انتقال قدرت چهارچرخ محرک، پیش‌نمایش فناوری‌های آینده‌ی این شرکت ژاپنی بودند.

میتسوبیشی HSV-V که در این فهرست وارد شده است، در مقایسه با دیگر مدل‌ها طراحی متفاوتی داشت. HSV-V از بدنه‌ای خاص استفاده می‌کرد که بی‌شباهت به خودرو بتمن هم نیست؛ البته HSV-V روی شاسی میتسوبیشی پاجرو قرار گرفته بود. درمجموع، ۶ مدل پروژه‌ی HSV به‌ترتیب روی سیستم برق یکپارچه، آیرودینامیک، پیشرانه‌ی کوچک V6، انتقال قدرت تمام‌چرخ محرک و ترمز ضدقفل در چهارچرخ، طراحی منحصربه‌فرد و فناوری‌های جدید فرمان‌پذیری چهارچرخ، کنترل چسبندگی، توزیع گشتاور و سیستم خودران تمرکز داشتند. گفتنی است هیچ‌کدام از خودروهای میتسوبیشی HSV تولید نشدند؛ اما از برخی ویژگی‌های برجسته‌ی این مدل‌های مفهومی در محصولات تولیدی آینده استفاده شد.

سوزوکی X-90

محصول سال ۱۹۹۵

یکی از جالب‌ترین خودروهایی که از ژاپن دیده‌ایم، کوپه‌ی شاسی‌بلند سوزوکی X-90 است. سوزوکی در دهه‌ی ۱۹۹۰، مدل‌های مفهومی جالب داشت؛ اما به‌ندرت این خودروها به مرحله‌ی نهایی و خط‌تولید می‌رسیدند. X-90 از معدود خودروهایی بود که درنهایت پس از رونمایی طرح مفهومی‌اش در سال ۱۹۹۳، مدتی بعد تولید شد. این مدل خودرو کوپه‌ی کوچک شاسی‌بلند با ظرفیت کابین دو سرنشین و قابلیت جداشدن سقف بود. شاید ایده‌ی شاسی‌بلند/کوپه در سال ۲۰۱۹ اصلا عجیب نباشد و درواقع، بسیاری از برندها این روزها به‌دنبال شاسی‌بلندکردن مدل‌های مختلف هستند؛ اما در سال ۱۹۹۵، سوزوکی X-90 چنین شهرتی نداشت و بسیار جلوتر از زمان بود. X-90 براساس سوزوکی ویتارا ساخته شده بود و از پیشرانه‌ی چهار سیلندر ۱.۶ لیتری با قدرت ۹۵ اسب‌بخار درکنار سیستم انتقال قدرت تمام‌چرخ محرک یا محور عقب و جعبه‌دنده‌ی ۶ سرعته خودکار استفاده می‌کرد.

ویژگی‌هایی مثل کیسه‌های هوا، ترمز ضدقفل، سیستم تهویه و تعلیق مک‌فرسون و جناغی در سوزوکی X-90 با قیمت اقتصادی برجسته بود. همان‌طورکه پیش‌بینی می‌شد، سوزوکی X-90 در فهرست خودروهای خاص قرار می‌گرفت؛ بنابراین، فروش درخورتوجهی تجربه نکرد و تا سال ۱۹۹۷ روی خط‌تولید باقی ماند. البته، شرکت ردبول از X-90 بیشترین استفاده را برای تبلیغ نوشیدنی می‌کرد. در سال ۲۰۱۳، نشریه‌ی تاپ‌گیر (Top Gear) سوزوکی X-90 را در فهرست ۱۳ تایی بدترین خودروهای ۲۰ سال گذشته قرار داد؛ اما همان‌طورکه امروز می‌بینیم، شاسی‌بلندکردن مدل‌های مختلف بازار داغی پیدا کرده است. شاید اگر سوزوکی ایده‌ی X-90 را امروز اجرا می‌کرد، مشتری‌های بیشتری برای کوپه‌ی شاسی‌بلند اقتصادی این برند پیدا می‌شد.

سوبارو ویویو بیسترو

محصول سال ۱۹۹۵

ویویو (Vivio) خودرو شهری کوچک سوبارو است که براساس حجم پیشرانه‌ی ۶۶۰ سی‌سی نام‌گذاری شده بود. «VI VI O» با عددنویسی رومی به «۰ ۶ ۶» سی‌سی اشاره می‌کند. نسخه‌ی استاندارد سوبارو ویویو در مقایسه با مدل بیسترو (Bistro) طراحی مدرن‌تری دارد. هر دو خودرو در کلاس خودروهای شهری مخصوص ژاپن (کِی) قرار می‌گیرند؛ اما مدل بیسترو نسخه‌ای خاص از ویویو است که با الهام از خودروهای کلاسیک انگلیسی طراحی شده است. هیچ ویژگی برجسته‌ای در سوبارو ویویو بیسترو وجود ندارد؛ اما در دهه‌ی ۱۹۹۰، پس از اینکه نیسان سری پایکس (Pikes) از مدل‌های پاوو (Pao) و فیگارو (Figaro) را تولید کرد، مردم ژاپن علاقه‌ی خاصی به خودروهای جدید با طراحی کلاسیک پیدا کردند. سوبارو پس از آزمایش طراحی کلاسیک در ویویو، مدل ایمپرزا را هم با این طرح و کد کازابلانکا (Casa Blanca) تولید کرد که فروش چشمگیری هم داشت.

دایهاتسو میجت II

محصول سال ۱۹۹۶

قوانین مخصوص خودروهای شهری و کوچک ژاپن باعث شده است انواع مدل‌ها با طراحی‌های جالب و بسیار متفاوت تولید شود. دایهاتسو (Daihatsu) یکی از بازیگران اصلی بازار خودروهای کوچک مخصوص ژاپن است که در سال ۱۹۹۶، محصولی فوق‌العاده خاص رونمایی کرد. نسل دوم میجت (Midget) ترکیبی از خودروی شهری ژاپنی در بدنه‌ی پیکاپ است. میجت در دو نسخه با ظرفیت کابین یک یا دو سرنشین تولید شده و در تمام بخش‌های بدنه‌اش، اصل استفاده‌ی کامل از کوچک‌ترین فضا مشاهده می‌شود. لاستیک یدکی در جلوپنجره و چراغ‌های دایره‌ای‌شکل که یادآور سیتروئن 2CV است و امکان سفارش سیستم انتقال قدرت چهارچرخ محرک و تهویه‌ی مطبوع از ویژگی‌های جالب این مدل هستند. دایهاتسو میجت II که به‌راحتی در بخش عقب و بارگیری فورد F-150 جای می‌گیرد، تا سال ۲۰۰۱ تولید شد.

مدل مفهومی مزدا MS-X

محصول سال ۱۹۹۷

خودرو مفهومی مزدا با نام سدان چندمنظوره‌ی آزمایشی (Multipurpose Sedan eXprimental) یا MS-X در نمایشگاه فرانکفورت سال ۱۹۹۷ رونمایی شد و محصولی تازه در کلاس خودروهای خانوادگی بود. بهترین توصیف برای مزدا MS-X این است که بخش جلو و عقب سدان را جدا کنیم و در مرکز بدنه، قسمتی از مینی‌ون را قرار دهیم. مدیران ارشد مزدا این مدل جالب را با شعار «سواری راحت و رانندگی هیجان‌انگیز» همراه کرده بودند؛ اما MS-X چندان نظر کارشناسان و مردم را جلب نکرد.

مزدا MS-X علاوه‌بر رهیاب ماهواره‌ای، به سیستم ذخیره‌ی تنظیمات کاربر مثل جایگاه صندلی و موارد دیگر مجهز بود که در یک کارت هوشمند ذخیره می‌شد و راننده می‌توانست هربار که سوار خودرو می‌شد، این کارت هوشمند را در درگاه روی داشبورد قرار دهد و تنظیمات ذخیره‌شده اجرا شود. ایده‌ی ذخیره‌سازی تنظیمات امروزه در برخی خودروها وجود دارد؛ اما به کارت هوشمند نیازی نیست. MS-X هیچ‌وقت به مرحله‌ی تولید نرسید و مزدا خودرویی مشابه این مدل نیز عرضه نکرد؛ اما تجهیزات برجسته‌ی این طرح مفهومی به‌صورت کامل یا با تغییرات در محصولاتِ سال‌های بعد استفاده شدند.

هوندا لایف

محصول سال ۱۹۹۸

بیشتر خودروهای هوندا طراحی معمولی دارند؛ اما مدل شهری و کوچک مخصوص ژاپن با نام لایف (Life) کمی متفاوت است. هوندا لایف تا سال ۲۰۱۴ در چهار نسل تولید شد؛ اما نسل سومش، محصول سال ۱۹۹۸، طراحی جالبی داشت. جلوپنجره‌ی بزرگ که تا پایین سپر کشیده شده بود درکنار چراغ‌هایی که در بالاترین نقطه نصب شده‌اند، به هوندا لایف ظاهری شاسی‌بلند می‌داد. این فرمول دقیقا در نمای عقب این خودرو کوچک هم اجرا شده بود. درواقع، هوندا لایف نسخه‌ی بسیار کوچک‌ترِ مدل HR-V بود.

مدل مفهومی هوندا فویا-جو

محصول سال ۱۹۹۹

هوندا لایف طراحی جدیدی برای خودروهای شهری و کوچک ژاپن ارائه کرد؛ اما مدل مفهومی فویا-جو (Fuya-Jo) کاملا متفاوت بود. هوندا فویا-جو در نمایشگاه توکیو سال ۱۹۹۹ رونمایی شد و در مقایسه با طراحی سنتی خودروهای شهری ژاپن، مدلی دگرگون‌شده محسوب می‌شد. کابین این مدل با الهام از باشگاه‌های موسیقی و شبانه طراحی شده و تمام پنل درها دراختیار بلندگوهای سیستم صوتی بود. همچنین، چهار صندلی در کابین بودند که شکلی مشابه نمونه‌های پایه‌بلند در باشگاه‌ها داشتند. طراحی بدنه هر چیزی بود جز خودرو و ترکیب توستر بنفش‌رنگ با واگن قطار و پیکاپ کلاسیک بهترین توصیف برای طراحی بدنه‌ی هوندا فویا-جو است. ناگفته نماند این مدل مفهومی نیز به خط‌تولید هوندا نرسید.

دایهساتو نِیکد

محصول سال ۱۹۹۹

قوانین مشخص برای خودروهای شهری مخصوص ژاپن باعث شده بود تولیدکنندگان برای طراحی منحصربه‌فرد دستشان باز باشد. دایهاتسو مدل نیکد (Naked) را سال ۱۹۹۹ در نمایشگاه توکیو معرفی کرد که در نگاه اول، هامر آمریکایی در بدنه‌ی مدل شهری ژاپنی بود. در تمام قسمت‌های بدنه‌ی دایهاتسو نیکد، روی سرسختی خودرو و رانندگی آف‌رود تأکید شده بود؛ اما با پیشرانه‌ی سه سیلندر ۶۵۸ سی‌سی، این خودرو فقط مناسب جاده‌های شهری و باریک ژاپن بود. جالب این است که دایهاتسو حتی سیستم انتقال قدرت چهارچرخ محرک را هم در این مدل قرار داده بود.

دایهاتسو میرا جینو

محصول سال ۱۹۹۹

مدل ماندگار مینی کلاسیک الهام‌بخش خودروسازان بسیاری بوده است؛ اما بهترین نمونه‌ی خارجی مینی را در سبد محصولات دایهاتسو پیدا می‌کنیم. سال ۱۹۹۹، مینی بریتانیایی در آستانه‌ی جشن ۴۰ سالگی بود و در مقایسه با دیگر خودروهای مدرن شهری، حرف زیادی برای گفتن نداشت. البته در آن دوران، بی‌ام‌و اولین مراحل توسعه‌ی مینی جدید را پشت‌سر می‌گذاشت؛ ولی خودروساز ژاپنی دایهاتسو زودتر از آلمانی‌ها مطرح شدند. میرا جینو (Mira Gino) یکی دیگر از خودروهای شهری مخصوص ژاپن بود که در سال ۱۹۹۹ با طراحی کلاسیک تولید شد. جلوپنجره و طرح کلی بدنه دایهاتسو میرا جینو کاملا براساس مینی شکل گرفته بود؛ اما کپی خودرو معروف بریتانیا نبود. نسل اول میرا جینو با پیشرانه‌های ۶۵۳ سی‌سی و یک‌لیتری درکنار سیستم انتقال قدرت محور جلو یا چهارچرخ محرک عرضه شد و فروش مناسبی هم تجربه کرد. نسل دوم دایهاتسو میرا جینو سال ۲۰۰۴ رونمایی شد که این‌بار هم با الهام از مینی ساخت بی‌ام‌و طراحی شده بود.

تویوتا ویل Vi

محصول سال ۱۹۹۹

تویوتا سال‌ها بود که با مدل‌های کمری و کرولا مشتریان بی‌شماری جذب کرده بود؛ بنابراین، شهرت برند با خودروهای پرفروش و اقتصادی شناخته شده بود. بااین‌حال، مدیران ارشد تویوتا سال ۱۹۹۹ با شکل‌دادن برند زیرمجموعه‌ی ویل (WiLL) خودروهایی متفاوت عرضه کردند. ویل حاصل همکاری چند شرکت ژاپنی بود که به‌دنبال ایجاد برندی جوان‌پسند با محصولات متنوع و فروش فقط به‌ روش اینترنتی بودند. این شرکت‌ها عبارت بودند از: کائو (Kao)، تویوتا، آساهی (Asahi)، پاناسونیک، کینکی نیپون (Kinki Nippon)، ایزاکی گلیکو (Ezaki Elico) و کوکیو (Kokuyo). محصولات ویل طیفی وسیعی از شیرینی‌ و لوازم الترونیک و خودرو بود. در بخش خودرو، از پلتفرم و قطعات ساخت تویوتا استفاده شد. البته از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵ که برند ویل فعالیت می‌کرد، تویوتا فقط سه مدل خودرو شهری با کدهای Vi و VS و Cyphya تولید کرد که فقط در ژاپن فروخته شدند.

همه‌ی خودروهای ویل طراحی متفاوتی داشتند؛ اما مدل Vi جشنواره‌ای از خطوط و زاویه‌های تند و تیز بود. Vi را می‌توان اوریگامی جالب تویوتا دانست که طرح پنجره‌ی عقبش منحصربه‌فرد است. البته، همین طراحی بسیار عجیب باعث شد تویوتا ویل Vi فقط دو سال، یعنی سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۱، روی خط‌تولید باشد.

سوزوکی تویین

محصول سال ۲۰۰۳

تمام خودروهای کوچک مخصوص ژاپن که در این فهرست معرفی کردیم، براساس قوانین مشخص در ابعاد بدنه و قوای فنی تولید شده‌اند. سوزوکی تویین (Suzuki Twin) هم در این کلاس قرار می‌گیرد؛ اما تفاوت‌های بزرگی دارد. در مقایسه با اسمارت فوروتو، سوزوکی تویین فقط چند میلی‌متر طول بیشتری دارد و در نگاه اول، شبیه اسباب‌بازی به‎نظر می‌رسد. از ویژگی‌های جذاب خودرو کوچک سوزوکی باید به قابلیت خواباندن کامل صندلی سرنشین جلو، شیشه‌ی برقی تنها برای راننده و مصرف سوخت ۴.۵ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر اشاره کرد. سوزوکی تویین در دو مدل بنزینی و هیبرید فقط برای بازار داخلی تولید شد و اولین خودرو کلاس کِی ژاپن با قوای محرکه هیبرید محسوب می‌شد.

میتسوکا نوئرا

محصول سال ۲۰۰۴

برند میتسوکا (Mitsuoka) سال ۱۹۶۸ شکل گرفت اما مدتی طول کشید تا به شهرت جهانی برسد. تمام فعالیت میتسوکا در صنعت تولید خودروهای خاص با بدنه‌های کاملا سفارشی یا به اصطلاح کوچ‌بیلدینگ (Coachbuilding) متمرکز است و تا امروز، محصولات جذاب و بی‌مانندی از این شرکت دیده‌ایم. از اوایل دهه‌ی ۲۰۰۰، میتسوکا با تولید چند خودرو با طراحی مشابه مدل‌های کلاسیک دهه‌ی ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ بریتانیایی، طرفداران فراوانی پیدا کرده است؛ می‌توان تمام خودروهای میتسوکا را در این فهرست قرار داد، اما فقط دو مدل به‌دلیل طراحی پخته‌تر و جذاب‌تر در این مقاله معرفی شده است. بدون شک با اولین نگاه به میتسوکا نوئرا، یاد خودروهای کلاسیک بریتانیا به‌خصوص جگوار می‌افتیم؛ اما زیر نقاب گنگستری نوئرا، شاسی و قطعات هوندا آکورد با پیشرانه‌های ۲ و ۲/۴ لیتری جاخوش کرده است. نوئرا که با هر دو سیستم محور جلو و دو دیفرانسیل عرضه می‌شد، اولین خودروی میتسوکا بود که براساس محصولات هوندا تولید شد؛ پیش از این، اساس محصولات میتسوکا خودروهای ساخت نیسان بودند.

سوزوکی هاسلر

محصول سال ۲۰۱۴

سوزوکی سال‌‌ها پیش از تولید مدل شهری و کراس‌اور هاسلر (Hustler)، از این نام در موتورسیکلت استفاده کرده بود. قطعا طرفداران دنیای موتورسیکلت سری TS سوزوکی و مدل TS50 را با پیشرانه‌ی ۱۸۳ سی‌سی دوزمانه به‌یاد دارند. سوزوکی TS50 با لقب هاسلر در کلاس موتورسیکلت‌های جاده‌ای/آفرود قرار می‌گرفت و شباهت خودرو شهری هاسلر با TS50 هم در قابلیت آفرود معنی پیدا می‌کند. سوزوکی این مدل را که در نمای جلو کمی هم به تویوتا FJ کروزر شباهت دارد، برای رانندگی در شهر و جاده‌های ناهموار طراحی کرده است. پیشرانه‌ی سه سیلندر توربوشارژ با حجم ۶۵۸ سی‌سی با سیستم انتقال قدرت چهارچرخ محرک همراه شده است تا سوزوکی هاسلر با وجود ابعاد کوچک، گزینه‌ای ارزان‌قیمت برای رانندگی خارج از جاده هم باشد. سوزوکی هاسلر هنوزهم در ژاپن تولید می‌شود و طرفداران فراوانی دارد.

میتسوکا هیمیکو

محصول سال ۲۰۱۸

دومین خودرو میتسوکا در این فهرست و جدیدترین محصول ژاپنی‌ها با طراحی متفاوت، مدل رودستر و لوکس هیمیکو (Himiko) است. مثل تمام محصولات میتسوکا، هیمیکو هم براساس شاسی خودرو دیگری تولید شده است و زیر بدنه‌ی زیبا و کلاسیک هیمیکو، نسل سوم مزدا میاتا قرار دارد. علاوه‌براین، درها و فریم شیشه‌ی جلو هم دقیقا از روی رودستر پرفروش ژاپنی‌ها برداشته شده و کابین هم مزدا است. مزدا بودن هیمیکو در همین حد است و در دیگر بخش‌ها، با خودرویی ساخت ژاپن مشابه محصولات شرکت انگلیسی مورگان (Morgan) روبه‌رو هستیم.

تیم مهندسی میتسوکا درواقع نسخه‌ای مدرن‌ از مورگان را تولید کرده‌ و چراغ‌های جلو هیمیکو را از روی مینی برداشته‌اند. این خودرو شباهت زیادی به مورگان Aero 8 دارد و ازنظر طراحی بدنه، هیمیکو را باید ترکیبی از مورگان و جگوار XK120 دانست. هیمیکو که از پیشرانه‌ی چهار سیلندر مزدا استفاده می‌کند و کاملا با هنر دست ۴۵ متخصص میتسوکا در ژاپن تولید می‌شود، با قیمت پایه‌ حدودا ۳۲,۵۰۰ دلاری در برخی کشورها مثل بریتانیا دردسترس است.